donderdag 29 maart 2012

Zambia, Botswana, Namibie en Zuid-Afrika. Week 12, 13 en 14.

Bezocht landen: 19

Gereden kilometers: circa 22.000. Ware het niet, dat we de tel al enige tijd geleden na het sneuvelen van beide GPS apparaten zijn kwijtgeraakt.

Schade: Zoals eerder genoemd. GPS apparaat nr. 2 vertoont nu ernstige (software) kuren.

Bekeuringen: Zoals eerder genoemd.


Goedemorgen! Ik zit op de bank in een guesthouse genaamd "African Overlanders" in Gordon's Bay, een slordige 50 km van Kaapstad, waar ik de belevenissen van de afgelopen 3 weken zal optekenen. Anke, Floor en Martijn hebben inmiddels weer voet op Nederlandse bodem gezet en ik zal dat binnen afzienbare tijd helaas ook doen. Maar niet voordat ik een bezoek aan een vriend in Swaziland heb gebracht (circa 2000 km hier vandaan).

De banden dus. De banden die de dames (probleemloos?) vanuit Nederland naar Zuid-Afrika hadden meegenomen, bleken niet mee te mogen op de vlucht van Johannesburg naar Livingstone, Zambia. Na vier dagen in de Livingstone Safari Lodge genoten te hebben van de Zambiaanse gastvrijheid, was het eindelijk zover. Werkelijk zonder problemen en na het betalen van 120 euro konden we het pakketje van 25 kg rubber van de bagage band halen. Na de vrouwelijke enigszins ongeinteresseerde douane beambte uitgelegd te hebben dat we met een Carnet de Passages geen importbelasting hoefden te betalen (wat haar best goed uitkwam want we stoorden haar in haar computerspeltje) konden we de banden probleemloos meenemen. Sallaint detail was de banden met het zelfde vliegtuig waren vervoerd als waarmee Anke en Floor enkele dagen ervoor waren gearriveerd.
Op de weg van het vliegveld naar Livingstone kwamen we een Zambiaan tegen die op een Yamaha Tenere 1200 reed. Hij bleek te werken voor Riders for Health, een organisatie die zicht bezig houdt met het vervoer per motor van gezondheidsmedewers naar afgelegen gebieden in Afrika, http://www.riders.org. Hij heeft ons geholpen om onze velgen van nieuw rubber te voorzien. Aan het einde van de dag waren we klaar om de reis zonder problemen voort te zetten.
Bepakt en bezakt begaven we ons de volgende dag richting Botswana, om bij het enige vierlandenpunt ter wereld de grens over te steken. Het doel was om naar Maun in Botwana te gaan en daar de Okavanga delta te bezoeken. Echter, hoewel ons verteld was dat we zandweg van Kasane naar Maun goed te doen was, bleek dit met extra bagage en vrouwen op de buddy (haha, daar hebben we het maar aan geweten) na vierhonder meter mul zand toch een brug te ver. Met het zweet op de rug en het voorhoofd hebben we de optie Okavanga delta afgestreept en besloten we twee dagen in Chobe National park te blijven. Dat dat geen verkeerde beslissing was bleek al toen de weg naar de lodge werd geblokkeerd door een kudde olifanten die het verkeer blokkeerden.
In de lodge waar volgens Anke prins Berhard ook geslapen had, hebben we twee dagen heerlijk gekampeerd, gerelaxed en onder meer een boottocht gemaakt over de Chobe rivier. Vanaf het water hebben we olifanten zien pootje baden, nijlpaarden verkoeling in water zien nemen, zebra's en giraffen zien rondlopen en allerhande gevederd spul als ijsvogels en visarenden zien rondvliegen. Werkelijk super. 's Avonds konden we op het menu kiezen uit een aantal dieren die we eerder op de dag hadden zien rondlopen...
Met een zeer soepele grensovergang naar Namibie hebben we ons korte verblijf in Botswana beeindigd. Direct bij de Namibische grens bleek dat we ons steeds meer richting een westerse maatschappij begaven steeds verder verwijderd raakten van het donkere Afrika zoals we dat in de maanden ervoor hadden ervaren. Nu waren er plotseling tankstations waar je met credit card kon betalen, een pinautomaat voor geld uit de muur bij bijna elk dorp, goed onderhouden wegen met fantsoenlijke verkeersborden en zich redelijk gedragende mede-weggebruikers. Dat betekende overigens niet dat Namibie en later Zuid Afrika geen fantastische landen zijn om door te reizen. Integendeel.
Negenhonderd kilometer asfalt rechtdoor over de Caprivi strip (een dunne strook Namibie ten noorden van Botswana waarover beide landen jarenlang tot in het internationale gerechthof in Den Haag gesteggeld hebben) was de instructie op onze GPS toen we de grenspost verlieten en ons richting Ethosha NP (National Park) begaven. Deze lange rit (sahaaai!) hebben we mooi kunnen onderbreken met een overnachting aan de Chobe river, waar de avond, tot groot genoegen van ondergetekende (?), weer werd gevuld met kaarten waarbij Martijn er weer enkele malen met de beker vandoor ging.
Bij de aankomst in Etosha moesten we van voertuig wisselen omdat de campsite waar we enkele nachten zouden blijven, door een rivier van de toegangweg was afgesloten. Het had er de afgelopen dagen zoveel geregend dat het water in het kleine stroompje waar je normaal doorheen kon rijden, tot circa een meter diep was stegen. Dat was net te gek zelfs voor onze off-road machines en dus werden we met de 4x4 van de lodge opgehaald.
Etosha heeft onze verwachtingen waargemaakt. Etosha is zo groot als een-derde van Nederland is gelegen in het noorden van Namibie. In de savanne en bossen rond een grote zoutvlakte leeft een van Afrika's meest concentreerde populatie wilde dieren. Anke heeft hier haar leeuw kunnen afvinken en de kleine frustratie van hun afwezigheid op eerdere safari's van zich af kunnen werpen. Die leeuwen liepen overigens 's avonds  niet heel ver van onze tent, want we konden ze dan van dichtbij horen  brullen.'s Avonds de tent uitgaan om te plassen was het dus wel even opletten. Op onze wandel-safari door het park met een gewapende ranger, zijn we nog tevergeefs (?) naar het beest op zoek gegaan, wel hebben we zebra's, giraffen en gnoe's recht in de ogen kunnen kijken.
Uitgerusten en wel, en zonder de Iphone van Anke (die, naar later bleek, uit de open 4x4 bleek gevallen onderweg naar onze motoren) konden we ons via Windhoek (de hoofdstad per provinciaal karakter (maar met BMW dealer!) van dit uiterst dun bevolkte land) naar het Namib-Naukluft NP begeven. Wederom een lange rit van honderden kilometers waar de dames nog even getrakteerd werden op 150km gravel road. Zeker op de motor van Martijn was dat geen genoegen, niet in de minste plaats omdat zijn achterveer niet zoveel veerweg meer had met Floor en bagage achterop. Maar ze hielden zich sterk. Nog bijna ging het mis toen ik met honderd kilometer per uur vanaf het gravel een stretch van enkele tientallen meter mul zand in reed. Gas erbij was het devies, maar met zweet op de rug en een bandenspoor van een dronkenman klopte het hart in onze keel.
In Sesriem, de campsite bij het nationale park, sloegen we ons tentje op en dronken we ons welverdiende biertje om ons klaar te maken voor het beklimmen van de rode zandduinen in de vroege ochtend met zonsopgang. Dat dit als hoogtepunt van Namibie wordt genoemd (letterlijk) is volledig terecht. De foto's spreken denk ik voor zich.
De volgende ochtend voor ons vertrek werd ik op mijn 36ste verjaardag, 10 maart, getrakteerd op pannenkoeken, slingers en ballonnen op mijn motor, felicitaties en een beeldje van mijn favoriete vogel: de Guinea fowl. Een diertje dat er uitziet als een grumpy old man met een te dikke bondjas, met zijn velen vaak de weg bezetten en slechter smaken dan goed klaargemaakte baksteen. Ook dank voor jullie vele felicitaties op hotmail en facebook!
De avond zouden we naar Ais Ais (hoe kon het ook anders) gaan in Fish River Canyon. Maar liefst 630km off-road gereden waarbij we door fantastische woestijnachtige landschappen reden af en toe geescorteerd door impala's. De zebra's onderweg maakten het bij 41 graden celsius helemaal af. Wat een verjaardag en ik kon deze gewoon met Anke in mijn bijzijn vieren!
De volgende dag schoven Martijn en Floor aan, die de verstandige keuze hadden gemaakt via het asfaltwegen (200 extra km's) naar de warmwaterbronnen in Ai Ais te rijden. Zij hadden de nacht noodgedwongen bij de Kriegverein in Keetmanshoop door gebracht, een plaats met Keltische kruisen aan de muur en een zeer blanke atmosfeer...
Fish River Canyon is een zeer indrukwekkende canyon, net even kleiner dan zijn grote broer in de VS. Een hike van 5 dagen door de canyon zou leuk geweest zijn als we wat meer tijd hadden, maar gezien de beperkte tijd die we hadden om Kaapstad te bereiken, hebben we het bij een bezichtiging vanaf een viewpoint gelaten. De zonsondergang was overigens de slechtste timing om deze kloof te fotograferen, vandaar de afwezigheid van plaatjes.
Van het laatste land op onze reis was de grensovergang a walk in the park. Na een rit van wederom honderden kilometers (eerst gravel en daarna asfalt) door het noord-westen van Zuid-Afrika door eerst woestijnachtig gebied en daarna, vrij plotseling, door de groene winderige wijngebieden rond Kaapstad, streken we neer enkele tientallen kilometers boven Kaapstad. In het plaatsje Paarl (vlakbij Stellenbosch) hebben we (na de Iphone van Anke opgehaald te hebben) heerlijk geluncht op een van de wijnboerderijen waar ze net bezig waren met het binnenhalen van de nieuwe oogst. Zittend tussen de wijnranken en een sauvignon blanc in ons glas, was het zeer voorstelbaar dat ik Martijn hier, als we de reis andersom hadden gemaakt (van Kaapstad terug naar huis) al had moeten achterlaten.
Langs de Atlantische kust ten zuiden van het uitgestrekte wijngebied, waar townships zich afwisselden met modaine badplaatsen kwamen we aan in de stad waar we al ruim drie maanden naar onderweg waren: KAAPSTAD! Het gevoel was ambivalent; enerzijds hadden we het gehaald (!) maar de keerzijde van de medaille was dat het avontuur nu toch echt bijna ten einde was. Om het begin van het einde te vieren trakteerde Anke ons samen op the Grand Daddy, een hotel waar boven op de vijfde etage een aantal Amerikaanse aluminium thema caravans was geplaatst, waar wij intrek namen in de John en Yoko peace caravan! Martijn en Floor sliepen in een van de niet minder luxe suites van het hotel. Om het feest echt af te maken aten we in het restaurant waarvan boze tongen beweerden dat er de beste steak van Kaapstad werd geserveerd. Wellicht was dat wat overdreven, maar het eten in the Headquarters was zeker prima (net als de wijn natuurlijk).
De laatste dag hebben we door het bruisende en niet-afrikaans aandoende Kaapstad heerlijk een beetje rondgeslenterd rond Longstreet en the Waterfront (haven met rondom een keur aan restaurants, winkeltjes en veel blanke toeristen). Na onze prima sushi aan het Waterfront gegeten te hebben, begaven we ons per boot naar Robbeneiland. Het eiland enkele kilometers uit de kust van Kaapstad waar vele politieke gevangen van de zestiger jaren tot het einde van de tachtiger jaren gevangen zaten en hun dwangarbeid moesten verrichten. De bekendste van de duizenden gevangen was natuurlijk Nelson Mandela, een man die nu al een haast mythische status heeft. De indrukwekkende rondleiding op deze World Heritage Site werd onder meer gedaan door een ex-politieke gevange, die ons over het apartheidsregime, de dagelijkse zinloze dwangarbeid, het slechte eten en de ontberingenen vertelde. Maar in plaats van wrok jegens de blank overheersers, konden ze dit uiteindelijk ombuigen in verzoening, de verzoening waarvan de basis dus op dit eiland was gelegd.
Tsja, en toen was de reis met zijn vieren over. Die avond begaven we ons met de dames en alle baggage richting vliegveld waar het vliegtuig van onze nationale trots in de nacht naar het Nederlandse zou vertrekken. Samen hadden we een slordige drieduizend kilometer door vier verschillende landen afgelegd, en hadden Anke en Floor zich nagenoeg probleemloos in onze reismorus ingepast. Wegrijden richting Gordon’s Bay was dan ook wel een behoorlijke domper en een borrel was dus wel op zijn plaats.
Vanaf Gordon’s bay’s African Overlanders (campsite gerund door de erudiete engelsman Duncan) hadden we nog 1 dag om ons eigenlijke einddoel van de reis te halen: Cape Agulhas, het meest zuidelijke puntje van het Afrikaanse continent. De 170km naar deze toeristische trekpleister bracht ons door een heuvelachtig graslandschap met mooie bochtige wegen. Het echte einde van de reis was helaas voor Martijn bereikt.

Met pijn in het hart namen we die avond afscheid.

Martijn, het was me een waar genoegen deze waanzinnige reis met jou gedaan te hebben!

Uw achtergebleven verslaggever ter plaatse (waarschijnlijk per 9 april a.s. weer terug in het land).

donderdag 22 maart 2012

Zuid-Afrika - Part 2

Het start-up scherm van de GPS had dit bord in beeld staan. Nu met ons en de motoren op de voorgrond. Cape Agulhas! Het mees suidelijke dorp in Afrika (http://en.wikipedia.org/wiki/Cape_Agulhas).

Cape Agulhas, is geografisch gezien het zuidelijkste punt van Afrika.Op deze plaats ontmoeten de Indische Oceaan en de Atlantische Oceaan elkaar.


Zuid-Afrika - Part 1

Via de prachtige wijngebieden van Zuid-Afrika, op weg naar Kaapstad (http://en.wikipedia.org/wiki/South_african_wine).


De toeristische route langs de wederom indrukwekkende kust.

De Brilpikkewyn beter bekend als de Afrikaanse penguin (http://en.wikipedia.org/wiki/African_Penguin).



Kaapstad en de Tafelberg gezien vanaf Robbeneiland


Indrukwekkend bezoek aan Robbeneiland (http://en.wikipedia.org/wiki/Robben_Island)


De 'waterfront'van Kaapstad (http://en.wikipedia.org/wiki/Cape_Town).

Namibie - Part 2

Full moon in Namib-Naukluft National Park (http://en.wikipedia.org/wiki/Namib-Naukluft_National_Park)

De prachtige zandduinen bij zonsopgang in Namib-Naukluft National Park (http://en.wikipedia.org/wiki/Namib-Naukluft_National_Park)



De versteende bomen van  Deadvlei (http://en.wikipedia.org/wiki/Deadvlei)

Dinner with a view

The view


Via gravel roads naar Fish River Canyon. (http://en.wikipedia.org/wiki/Fish_River_Canyon)

Namibie - Part 1

Rijden over de Caprivi Strip (http://en.wikipedia.org/wiki/Caprivi_Strip) in deze voormalige Duitse kolonie is met recht 'immer gerade aus'.

Daar kan je dus echt wel met de motor doorheen...........

Game drive door Etosha National Park (http://en.wikipedia.org/wiki/Etosha_National_Park).

Game drive door Etosha National Park (http://en.wikipedia.org/wiki/Etosha_National_Park).

Game drive door Etosha National Park (http://en.wikipedia.org/wiki/Etosha_National_Park).

Game drive door Etosha National Park (http://en.wikipedia.org/wiki/Etosha_National_Park).

Game drive door Etosha National Park (http://en.wikipedia.org/wiki/Etosha_National_Park). De Oryx, het national dier van Namibie.

Game drive door Etosha National Park (http://en.wikipedia.org/wiki/Etosha_National_Park).

Walking Safari met onze gids T-J.

Overlanden is echt afzien............maar gelukkig ook echt genieten.

Wolk ontstaan uit het niets, welke niet lang daarna een goede regenbui zou geven. De tent was nog droog.

Botswana

De Ferry naar Botswana. Het four-nation quadripoints (http://en.wikipedia.org/wiki/Quadripoint).

We hebben het theorieboekje rijbewijs A nog even nageslagen, maar deze staat er echt niet in.

Verkeersbord ter hoogte van het Quadripoint. (http://en.wikipedia.org/wiki/Quadripoint)

Door Chobe National Park.(http://en.wikipedia.org/wiki/Chobe_National_Park)

Een van de vele foto's van overstekende Olifanten, voorrang wordt overigens genomen.

Sundowner water safari door Chobe National Park.

Sundowner water safari door Chobe National Park.

Sundowner water safari door Chobe National Park.

Sundowner water safari door Chobe National Park.

Sundowner water safari door Chobe National Park.

Sundowner water safari door Chobe National Park.

Sundowner water safari door Chobe National Park.

Sundowner water safari door Chobe National Park.

Sundowner water safari door Chobe National Park.