Gereden kilometers: 5300
Bekeuringen: 2
Schade: geen
Wachtend op Martijn, terwijl hij bezig is met het regelen van een plaatsje voor onze motoren in een vliegtuig naar Amman (Jordanië), ben ik begonnen met het schrijven van de lotgevallen van week 3. Ondertussen lopen mensen met AK47's langs in deze zwaar bewaakte omgeving. Ben dus wel veilig nu.
Het was me het weekje wel. Na het debacle Cyprus, hebben we besloten om plan D tot uitvoer te brengen; rijden via Irak. Dit op basis van vergaarde (helaas beperkte) informatie op internet en aanraden van een Jordaniër die we tegenkwamen in de hoofdstad van Cyprus, Lefkosia, die ons vertelde dat dit geen enkel probleem zou zijn. De enige boot van Noord Cyprus naar het Turkse vasteland bleek helaas niet te varen op maandag (en zondag en zaterdag..) dus hebben we deze dag gebruikt om de motor van Martijn te trakteren op een paar nieuwe slofjes. Zijn nog niet geheel versleten banden hebben we als reserve achterop gebonden, de voorband bij Martijn achterop, bij mij de achterband. Gelukkig hebben de motoren dezelfde maat. We vinden zelf dat het er behoorlijk stoer uitziet. Oordeel zelf.
Nadat de boot (natuurlijk) een slordige twee uur te laat vertrok, bleek ook dat de reis nu geen zes uur maar 8 uur duurde (overigens om volstrekt onduidelijke redenen). Anyway, na weer avondje in ons vaste hotel Konak togen we richting het Koerdisch gedeelte van Turkije. Eerst lekker langs de kust en sinaasappelbomen waar de temperatuur aangenaam was, en daarna over de Anatolische vlakten waar het kwik snel daalde naar een graad of 10. Een beetje vergelijkbaar met de Turkse versie van het Hoge Land in Groningen. De etappe naar Irak was een slordige 1000 km die we hebben opgedeeld in drie stukken. De eerste nacht gekampeerd in de heuvels ten noorden van de weg, met dit keer voor het eerst zelfs een kampvuurtje! Bij het zoeken naar een plaatsje voor onze twee overnachting ruim 100 km voor de Irakese grens, stuitten we op een groepje bomen langs de weg waar we de tent beschut neer konden zetten. We spraken een jongen aan die ons met handen en voeten liet weten dat dat geen probleem was. Zijn broer, die per mobiel was gemobiliseerd, liet weten dat we in zijn huis (lees: verlaten tankstation) konden slapen. Hij sliep wel op de bank. In een kamer met in de hoek nog twee geladen geweren, konden we sinds een week weer warm douchen! Gelukkig hadden we zelf geen last van de lucht die we met ons meedroegen. Na een diner met een döner in het vlakbij gelegen truckers restaurant met wat Turks voetbal op de pit, vatten we de slaap om een uur of tien. Die avond hebben we beiden vrij matig geslapen. Niet omdat de bedden niet goed waren (integendeel!) maar vanwege de spanning wat Irak brengen zou.
Onze slaapplaats lag overigens op steenworp afstand (letterlijk) van de grens met Syrië. Duidelijk was wel dat deze landen geen warme banden onderhouden; langs de gehele grens staan wachttorens met zoeklichten en prikkeldraad en kazernes met veel militair materieel. Alle grensovergangen waren overigens gesloten, dus de optie Syrië konden we makkelijk afvinken.
Goed, Irak dus. De grensovergang naar Irak overtrof onze stoutste verwachtingen. Na eerst een kilometer of drie langs stilstaande vrachtwagen gereden te zijn was het redelijk eenvoudig bij de grenspost Turkije te verlaten. Na de brug in niemandsland overgestoken te hebben, moesten we ons Irakees visum verkrijgen. In een grote hal stonden tientallen mensen te wachten op goedkeuring van hun reisdocument. Toen we net dachten dat dit wel eens lang, heel lang, kon gaan duren, werden we door de baas achter de balie geroepen. We werden uitgenodigd plaats te nemen in een grote leren fauteuil en met het knippen van zijn vingers, werden twee kopjes thee gebracht. Onze paspoorten werden met voorrang voorzien van een stempel en konden we het pand verlaten!
Toen we naar buiten liepen viel mijn oog op een nogal beschadigde Opel Omega met caravan en Nederlandse export platen. Op dat moment kwamen Hemem en Azad uit het gebouw naar buiten en werd ik in bijna accentloos Nederlands door Azad aangesproken. Zij waren onderweg naar Arbil (de hoofdstad van het Koerdische deel van Irak) en wilden ons helpen de overige grensstations langs te komen (we moesten onze motor registreren, een verzekering afsluiten en natuurlijk betalen). In deze twee uur kwamen we nog meer Irakezen tegen met Nederlandse banden, zo was er ook een ambtenaar die jaren in Utrecht Overvecht had gewoond. Zo iets verwacht je toch niet?! Na twee uur van hot naar her gelopen te zijn konden we nog een ruime 200 km achter hun beschadigde combinatie aanrijden (en tanken voor 40 cent per liter, want benzine hebben ze hier wel).
De schade hadden ze overigens in besneeuwd Duitsland opgelopen toen hun auto in de slip raakt op de autobahn. Even los van de schade, kregen ze een bekeuring voor het ontbreken van winterbanden die ze vervolgens moesten aanschaffen. Er is in Arbil dus tenminste auto die rondrijdt op winterbanden. Het is ook voor Irakese begrippen best koud met 19 graden...
Het verkeer hier bezigt de regels met een nogal vrije interpretatie. De inhaalacties die we onderweg gezien hebben toonden af en toe vrij veel overeenkomsten met een goede, maar net mislukte zelfmoordpoging. We hebben dus buitengewoon defensief gereden en met de grote hoeveelheid kerstverlichting waarmee we zijn uitgerust, kunnen ze ons vrij moeilijk over het hoofd zien.
Na vele politiechecks waar we vaak aan de kant werden gezet om onze papieren te laten zien (eigenlijk voornamelijk uit nieuwgierigheid), bereikten we ons hotel (waar de eigenaar ook zeer behoorlijk Nederlands spreekt).
Vanaf hier zouden we onze reis verder plannen. Hier bleek ook dat de weg naar Jordanië, die via Bagdad loopt, behoorlijk gevaarlijk te zijn. Kidnapping en beschietingen zijn aan de orde van de dag. Mede in overleg met de Nederlandse ambassade (die daar geen bijstand kan verlenen) hebben we besloten af te zien van deze optie. Na ons nog even verdiept te hebben in konvooien voorzien van gewapende special forces (waarvan de prijs ver boven ons budget ligt) zijn we nu bezig met het regelen van een enkeltje Amman met motor per vliegtuig. Omdat alles hier over tig schijven gaat is dat nog niet zomaar geregeld. Vandaag bleken alle bureaus helaas gesloten, maar we hopen hierover snel duidelijkheid te hebben.
Vandaag werden we overigens, toen we het vliegveld bezochten, en het net heel hard begon te regenen en ons melden bij de 'verkeerde' ingang direct uitgenodigd voor een eenvoudige doch voedzame lunch met de security. Wederom ging de conversatie met handen en voeten, maar de vriendelijkheid van het Koerdische volk is erg groot.
Anyway,wij gaan aan de kerstdis met goed glas wijn (hier gelukkig goed verkrijgbaar). We wensen jullie een fijne kerst!
Gaan we komende week nu eindelijk Afrika inkomen? Lees het in ons volgende verslag!
Uw verslaggevers ter plaatse!
