Het hoofdstuk Cyprus

Gereden kilometers: 4200
Aantal bekeuringen: 2
Aantal bezochte landen: 9
Schade: geen.

Liggend in mijn tentje aan het strand van de Middellandse Zee op Turks Cyprus of, zoals de Grieks Cyprioten zeggen, bezet Cyprus, schrijf ik over de lotgevallen van afgelopen week. Het regent een beetje maar de temperatuur is met 22 graden aangenaam en mijn baard jeukt niet meer maar die van Martijn nog een beetje.

Vorige week zijn we van centraal Turkije (Afyon) naar de kust voor Cyprus gereden door een waanzinnig mooi berglandschap met pieken tot 3000 meter waar hier en daar nog wat sneeuw lag.
Ergens op die route hebben we onze tweede bekeuring kunnen afvinken. Allervriendelijkst werden we naar de berm gedirigeerd, alwaar we te horen kregen dat we de limiet met maar liefst 5 km per uur hadden overschreden. Wat die limiet was bleek overigens bij het invullen van de papieren want die stond echt nergens aangegeven. Ze zouden de naheffing van de snelheids belasting opsturen naar Nederland. Voor dat geld mochten we wel met beide heren op de foto.
Aan het einde van de dag kwamen we aan in het kustplaatje Tasucu, waar het nog even spannend was of we nog meekonden op de boot van twaalf uur 's nachts. Wachtend met nog een aantal reizigers kregen we uiteindelijk nul op het rekest. Vergeleken met die reizerigers voelden wij ons overigens ongelofelijke groentjes; een Zwitser was al vier jaar aan het fietsen, eerst van Alaska naar Vuurland en daarna, toen hij echt op stoom was, nog even van Japan via Turkije op weg naar huis. Daarnaast waren er twee Fransen die ruim twee jaar bezig waren en een gekke Deen die in drie maanden met een negatief budget liftend naar India onderweg was.
De volgende dag konden we gelukkig wel mee. De tijd dodend met een beetje hangen, motor wassen en hier en daar een praatje melden we ons om 21 uur bij de lokale havenautoriteiten samen met o.a. zes vrachtwagenchauffeurs en een grote Koerdische familie. De vrachtwagens van deze chauffeurs waren blijkbaar zo moeilijk op het schip te krijgen dat we een slordige drie en half uur te laat vertrokken. Gelukkig hield de Koerdische familie, die het verschil tussen mijn en dijn nog niet goed begrepen had, ons (of beter Martijn) wakker. Dat was maar goed ook, want onze motoren mochten er pas als laatste op. Met gebundelde Franse/Turkse/Nederlandse krachten kon Martijn met wat touw en houtblokken de motoren vastzetten (iets waar de matrozen in ieder geval geen zin in hadden), terwijl ik de familie uit Turkije-oost van zijn matras kon jagen.
Eenmaal geradbraakt aangekomen moesten we nog even een verzekering afsluiten voor minimaal een maand (Turks Cyprus wordt alleen erkend door Turkije en internationale verzekeringen zijn derhalve niet geldig) en konden we daarna snel door naar het Griekse deel. Daar aangekomen bleek, omdat we via het "bezette" deel het land waren binnengekomen, de optie om naar Egypte danwel Israel te varen vervlogen. Helaas bleken we door de reder niet volledig en onjuist ingelicht. Echt sfeer verhogend was deze mededeling niet, en dan druk ik het voorzichtig uit. Een Duitser suggereerde nog om zo'n vissers bootje die illegalen op Cyprus had afgezet te charteren, maar dat ging ons wat ver.
Plan C is nu om via Irak naar Jordanië te rijden (dus om de brandhaard Syrië heen). Volgens een goed geïnformeerde Jordaniër was dat geen enkel probleem. We zullen het zien en beleven. Kerst gaan we dus waarschijnlijk niet in Egypte vieren, zoals dat gepland was. Morgen melden we ons bij de haven om de boot weer naar het Turkse vasteland te nemen en zullen we 1000 km langs de Turkse Riviera rijden om via Koerdisch gebied Irak in te rijden. Fingers crossed.
Eerst nog een nachtje wild kamperen in de regen aan de Cypriotische kust.

Gaan we nu toch echt Afrika binnenkomen, zijn onze tenten echt waterdicht en is de gastvrijheid in het oosten net zo groot als we tot nu toe in Turkije ondervonden hebben? Lees het in ons volgend verslag!

Uw verslaggevers ter plaatse.