De paarse Nijlkrokodil en het grote genieten in Caïro. Week 5.

Gereden kilometers: 6800.
Aantal bezochte landen: 11
Schade: enkele krassen op de aluminium koffers in het verkeer van Caïro.
Aantal bekeuringen: 2

Het is nu 0.18u en ik kan de slaap even niet meer vatten. Vanavond hebben we om circa 5 uur ons kamp opgeslagen in een kleine oase in de Western Desert (Egypte), ergens ongeveer 50 km voor El Dahkla, een nederzetting aan een belangrijke kamelen route. Het is onbewolkt en de sterrenhemel was indrukwekkend tot deze werd overstraald door de volle maan die nu enkele uren op is. Het is tijd om de lotgevallen van de week in Caïro maar eens op te tekenen.

De vlucht van Erbil, Irak, via Amman naar Caïro verliep voorspoedig. Na een tussenstop van 4 uur in Jordanië, vingen we deel twee van de reis aan. We reisden beiden in onze motorkleding omdat we die niet meer in onze bagage kwijt konden. Dat blijkt dus in ieder geval in Jordanië, eigenlijk niet te mogen. Nadat de detectiepoortjes (natuurlijk) afgingen, er bij controle geen bomgordel, vuur- of steekwapens gevonden werden maar wel verdachte schouder-, rug-, heup- en knieprotectoren werden we meegenomen voor een klein vraaggesprekje. Na een korte uitleg, ontdooiden de gezichten van de heren wetsdienaren en konden we, geëscorteerd door een van hen, het vliegtuig bestijgen. De aankomst in Egypte daarna verliep buitengewoon soepel; visum kopen, paspoortcontrole, taxi en binnen een uur na aankomst stonden we aan de balie van ons reeds geboekte hostel in downtown Caïro!
Hoe anders verliep dit ontvangst voor onze motoren...
De volgende ochtend melden we ons nog vol goede moed bij de afdeling cargo van Caïro International Airport. We werden ontvangen door een delegatie fixers (mannetjes die je door de beruchte bureaucratische molen van het Egyptische systeem konden leiden). In één, maximaal twee dagen zou het allemaal in kannen en kruiken zijn. Na een prijs van 100 usd overeengekomen te zijn met één van hen, waarbij al het werk uit handen zou worden genomen van begin tot eind van het proces, begon voor ons het grote wachten. Af en toe kwam onze fixer langs, vaak druk telefonerend, om formulieren of een beetje geld voor het een en ander op te halen.
Het wachten deden we in de kantine op het cargoterrein. Deze drukbezochte uitspanning was een van de ranzigste waar we ooit gezeten hadden. De toiletten hadden zo uit een scène van de film Trainspotting kunnen komen. Alleen verpakt drink- en etenswaar kopen was het devies dus. Desondanks vonden de verse broodjes friet (?) gretig aftrek.
Aan het einde van de werkdag, die hier van tien tot drie liep, werd duidelijk dat we de motorkleding niet nodig hadden om terug naar het hostel te gaan. Bovendien bleek er een groot probleem te zijn met onze kratten. Op het zelf getimmerde krat van Ayso's motor bevond zich om onduidelijke reden geen stempel dat aantoonde dat verantwoord hout was gebruikt. Er zou een sampel van het hout genomen moeten worden dat ter analyse naar ministerie van Landbouw gebracht zou worden. De uitslag van deze analyse zou tenminste drie dagen op zich laten wachten. We konden ook wat smeergeld betalen zodat iemand een een stukje hout met stempel buiten werktijd op het krat kon timmeren. Zo geschiedde. Dat dit krat uit hetzelfde vurenhout bestond als het krat van Martijn, kon elke slechtziende / blinde vink nog wel zien. Maar regels zijn nu eenmaal regels.
Dag twee melden we ons enigszins gereserveerd weer ter plaatse. De stempel was gezet, en aan het einde van de dag beloofde de fixer, konden we onze motoren mee nemen. Na weer lang wachten in de kantine, waar we allervriendelijkst als vaste gast verwelkomd werden, bleek dat het carnet de passages (soort paspoort voor de motor) waarvoor we enkele duizenden euro's hadden betaald, nog niet gebruikt en derhalve niet betrouwbaar genoeg. Om aan te tonen dat dit waardepapier een waardepapier was, was een stempel van de Egyptsche Automobielclub vereist. Deze konden we de volgende dag in het centrum ophalen. De stempel bleek geen stempel maar een brief à en kleine 100 usd per motor. Deze brief konden we op dag drie, naar later bleek, precies 5 minuten na het sluiten van de kassa op het douane terrein overhandigen aan onze fixer waarmee de relatie per dag niet beter werd. Gelukkig konden we door medewerking van een van de officieren die het terrein speciaal voor ons nog openhield, de motoren wel alvast rijklaar maken (krat verwijderen en voorwiel monteren). Er waren gelukkig mensen die wèl meedachten.
Na wéér een hoop extra kosten van onduidelijke aard (maar met bon) konden we de motoren op dag 4, vijf minuten voor het sluiten van de hekken van het douane terrein, eindelijk uit rijden nemen. Martijn met kenteken nummer 7 en Ayso met nummer 8. Na een flinke woordenwisseling met onze fixer over de (vantevoren afgesproken) prijs (die hij te laag vond voor 4 dagen werk), begaven we ons met een glimlach van oor tot oor door het verkeer van Caïro naar ons hostel. Eindelijk Afrika!!!!!
Het verkeer in Caïro is werkelijk gekmakend. De chaos is onbeschrijfelijk. Verkeersregels lijken niet te bestaan in deze urban jungle waar het recht van de sterkste geldt. Oversteken is voor een trill-seeker een ware belevenis. Er rijden veel, heel veel oude stinkende auto's waarvan wordt vermoed dat ze op bruinkool lopen. De smog in deze stad is dan ook vreselijk. Er wordt zoveel getoeterd dat het de meeste automobilisten minder moeite zou kosten als ze deze continue zou aanstaan en af en toe met een knop uit konden zetten. Maar dat kon ons dus even helemaal niets schelen.
Sterker nog, Caïro is voor een paar dagen een prima stad om te zijn. Het bruist. Het uitzicht op de Nijl vanaf de oevers is spectaculair, de bezienswaardigheden adembenemend en de mensen vrij vriendelijk en behulpzaam.
Afgelopen vrijdag hebben we de motoren maar direct uit rijden genomen naar de Piramiden van Giza en hiermee onze droom verwezenlijkt; een foto met de motor voor de piramides. Een selectie staat reeds op deze webzijde. De euforie was groot. Eerst hebben we een stuk door de woestijn gereden tussen de ezels, paarden en kamelen met toeristen door. En daarna hebben we deze indrukwekkende stapel stenen (en de Sfinx!) bezocht. Deze wereldwonderen van 4500 jaar oud zijn door hun grootte ongelofelijk indrukwekkend. De Sfinx mist zijn neus trouwens door toedoen van soldaten van Napoleon, maar dat terzijde.
Natuurlijk was dit niet de enige verplichte culturele kost; Hèt Egyptisch museum, gelegen aan het wereldberoemde Tahrir plein (waar de dagelijkse routine, op enkele tentjes na, weer is teruggekeerd) kon op de lijst niet ontbreken. Het museum met een praktische indeling waarbij de zware stukken op de begane grond, en lichtere stukken op de eerste verdieping zijn tentoongesteld, heeft als absoluut hoogtepunt het gouden dodenmasker van Toetanchamon. Daarnaast liggen er meerdere koninklijke mummies van o.a. Ramses II. Je zou er enkele dagen kunnen rondlopen als je de 120 duizend stukken zou willen zien. Na een uur of drie hadden we een redelijk goede indruk.
Een ander oudheidkundig uitstapje hebben we naar de necropolis in Saqqara met o.a. de trappiramide van Djoser gemaakt. Helaas kwamen we precies tijdens sluitingstijd aan (vanwege het verkeer). Na wat beleefdheden over en weer uitgewisseld te hebben met de politie, konden we met de officier bij mij achterop nog even een paar minuten rondlopen op het Unesco werelderfgoed terrein. Fantastisch, ook dit konden we afvinken.
Ons verblijf in Cairo sloten we af met een bezoek aan de ambassade van Sudan, alwaar we de dag tevoren ons paspoort hadden ingeleverd voor een transitvisum. Het bezoek duurde nog geen 15 seconden. Hit and run dus, en dit voor een visum waar je in Nederland zomaar meer dan een maand op moet wachten!
Op naar de woestijn!

Zijn onze off-road skills zo goed als we dachten? Wordt het 's nachts koud in de Egyptische woestijn? Is er wel genoeg benzine en lopen de motoren op benzine met een oktaangetal van 90?

Lees het in ons verslag van week 6 (coming soon)

Uw verslaggevers ter plaatse!