zondag 1 januari 2012

Stuck in Iraq, de paarse krokodil. Week 4.

Gereden kilometers: 5600 km
Aantal bekeuringen: 2
Bezochte landen: 10


Allereerst iedereen een gelukkig en gezond 2012! Op dit moment zitten we bij de gate voor een vlucht naar Caïro, via Amman. Hiermee heb ik het plot van deze week weggegeven, maar dat zal ons verhaal waarschijnlijk niet minder vermakelijk maken.

Toen begin vorige week dat het zuiden itt tot het Koerdische gedeelte van Irak echt te gevaarlijk bleek, zijn we afgelopen week bezig geweest met het uitwerken van de verschillende opties om uit Irak te ontsnappen.
De eerste was over de weg. We zouden dan met gewapende special forces naar de geweldsoase Jordanië reizen. De wetenschap dat we zeker 200 duizend losgeld waard waren, de ambassade geen bijstand kon verlenen en de hele exercitie een slordige 10 duizend dollar zou kosten, maakte het verwerpen van deze mogelijkheid makkelijk.
De tweede optie om hier te vertrekken was via een luchtbrug. Na vele telefoontjes en mailtjes naar personen die zich mogelijk voor ons in konden zetten, leek ook dit een doodlopende weg. Bedragen vanaf 7 duizend dollar werden genoemd (o.a. door DHL) voor het vervoer van 1 motor. Even voor de goede orde; dit was dus exclusief ons eigen vervoer.
De derde optie was de weg terug naar Turkije en het reisdoel veranderen. Dit was geen aantrekkelijke, maar wel de meest waarschijnlijke optie.

Maar toen kwam het verlossende mailtje van de handler van Emirats; voor ongeveer 1 rib uit ons lijf konden we naar Cairo of Amman vliegen. Voor (naar later bleek) een tweede rib konden we zelf mee. Het voelt een beetje als valsspelen (we zouden tenslotte overland naar Afrika), maar dat is beter dan verliezen.
Wat we toen niet wisten was dat deze mail ons, naast twee ribben, 4 dagen werk en een ongelofelijke hoeveelheid stress zou opleveren. De tijdsdruk heeft langzaam zijn intrede gedaan, we liggen nu na vier weken ongeveer twee weken achter op schema.. Hier volgt de korte versie van onze Fight Against Bureaucracy.
Het begon met een afspraak achter de security met de handler. Hier bleek dat we om de motoren uit te voeren, een douane formulier nodig hadden dat in 3 à 5 dagen verkregen kon worden. Daarna moesten alle partijen die bij deze ingewikkelde kwestie van academisch niveau betrokken waren, zich er nog over ontfermen.
Het eerste probleem was met een bezoek aan het hoofdkantoor van Erbil, en een kopje thee met de directeur-generaal vrij snel opgelost. We liepen dus al snel twee en een halve dag voor op schema.
Met een brief op zak konden wij onze weg in deze bureaucratische molen vervolgen. Vervolgen moest er zaken gedaan worden met veel verschillende partijen als douane, politie, afdeling dangerous goods en de vliegmaatschappij. Inmiddels was er een man of 30, al dan niet zijdelings, bij het proces betrokken. Omdat veel mensen (en in het bijzonder de security) zijn opgeleid (als ze al kunnen lezen en schrijven) met protocollen waar moeilijk van afgestapt kon worden, was al snel duidelijk dat we zaken met alleen beslissingsbevoegden (lees directeuren) moesten doen. Dus brieven met decreten en veel, heel veel telefoon nummers verzamelen bleek het devies. In korte tijd waren we een bekend gezicht op de luchthaven. Een schakel die in dit proces van eminent belang was, was Hemen (de man die we al bij de Turks-Irakese grens waren tegengekomen met zijn Opel met winterbanden). Hij was bij dit hele proces aanwezig (waarvan het geenszins duidelijk was of het allemaal zou lukken en of er niet wéér een onuitvoerbare eis bij zou komen). Hij sprak niet alleen de taal, maar was ook streetwise en wist heel goed hoe dingen gezegd moesten worden. Daarnaast was hij ook uitstekend gezelschap.
Naast de bureaucratie, was er ook nog het puntje verpakking. Om geld te besparen hebben we van pallets van een van de vele neven van Hemen een krat getimmerd. Met vereende krachten een hoop mierzoete thee (chai) en heerlijke koekjes hebben we met zeker 12 man in de werkplaats van een oom die timmerman is, een mooi kooitje voor onze tijgertjes getimmerd. De tweede kooi is door de oom zelf gefabriceerd terwijl wij met zweet op onze rug tegen de bureaucratie aan het vechten waren.
Einde van het verhaal is dat de motoren vrijdag ochtend via Dubai (hopelijk) naar Egypte zijn gevlogen. Inshallah. We hebben horrorverhalen gehoord van de Egyptische douane, maar we denken niet dat het heel veel erger kan. We zullen zien.
In de tijd dat we even niets konden doen heeft Hemen ons op sleeptouw genomen en zijn geboortedorp laten zien. Een dorpje circa 60 km ten zuiden van Erbil (of Hawler zoals de Koerden zeggen). Hier kregen we bij aankomst een Kanas in onze handen gedrukt (semi-automatisch geweer van Russische makelij, van betere kwaliteit dan de Kalashnikov). We hebben daar onder luid gejuich van familie van Hemen (die ongeveer het hele dorp omvat) op een op een jerrycan geschoten. Indrukwekkend wat voor kracht er van zo'n apparaat uitgaat. Ze hadden ook nog een anti-tankwapen liggen... Hier visten ze vroeger mee vertelde Hemen. Hij vertelde dat dat wel effectief was, 1 granaat, 20 kilo vis. Tsja.
Ook in dit dorp aan een snel stromende rivier ondervonden we de ongelofelijke gastvrijheid van het Koerdische volk. Niet alleen hebben we drie dagen geslapen (en gegeten!) bij de broer van Hemen, overal werden we voor chai danwel eten uitgenodigd. Hoewel de meesten geen Engels spreken is iedereen erg nieuwsgierig. Want opvallen dat doen we. Niet alleen zijn we minstens een kop groter dan de bevolking, maar door onze motoren en motorkleding voel je dat iedereen naar je zit te kijken. Zo moet een Hollywood ster zich dus voelen. Een tijdje geleden bezochten we een mall, en ik denk dat we minder opgevallen waren als we in onze roze verlengde Ferrari waren aan komen rijden, naakt waren uitgestapt en drie rondjes door het winkelcentrum gedanst hadden.
Anyway, we hebben een mooie week in Irak gehad, maar kijken nu wel uit naar het nieuwe hoofdstuk Egypte.

Is de bureaucratie van Egypte net zo'n uitdaging als die van Irak? Gaat ook de baard van Martijn sneuvelen? Mogen we Sudan wel in? Krijgen we nu de foto's van het fototoestel van Martijn eindelijk geupload? Lees het de volgende week in ons verslag!

Uw verslaggevers ter plaatse!











3 opmerkingen:

Tineke en Jaap zei

Lieve Ayso en Martijn, Allereerst (ook al is het wat aan de late kant) een heel gelukkig en voorspoedig 2012 gewenst. We volgen jullie belevenissen op de voet. We hopen dat het in Cairo allemaal wat voorspoediger verloopt.Wachten met spanning op de volgende update.
Groeten,
Tineke en Jaap

Anoniem zei

hallo ayso en martijn,ik heb net bedoel ik vanavond een heel leuke niweis gehoort van hemeen,dat is jammer ik was niet daar zijn .en jullie ook helpen.bij hemeen en mij alltijd gas of bezoek zeg maar vrij .onsa huis zonder bezoek lijk van zonder liecht.wij zijn altijd blije met bezoek .ik wil sorrye zegge ik zeg bezok,jullie zijn bij zelf famile gewest en twee da land van jullie .wanneer wilen jullie bij ons komen altijd welkom hoof niet vragen,dus alleen jammer ik was niet daar.sorry ik wil even mij voorstelen ik ben Namo ik ben bijna zelf famile met hem.ik woon in zeeland.ik ben een zeg maar kline gedechter ik schrijven wil.in nu ik wil veel te veel schrijven maar nu ik heb allees vergeten allen een denken wil zege ik hoop heel goerijz in met succes in ik hoop tot ziens ,in met vijlighijd met jullie rijz.geelof mij toen hemen heeft gebelt in over jullie in kline stuuk iets vertelelt ik heb gelijk heeeeeeeft gezeget jammeer ik was niet daar.om wil even kijken wat verscheled over ons en over alle ..... moielijk antwoored..!!! kom niet tranen in mijn ogen .zett veel iets in mijn hart nog stede heb ik niet vertelen .sorry kom te trane kan niet verder spijd mee ,alleen heel succes in tot ziens groetjes mij Namo

Anoniem zei

als voor jornal wil en iets zege of iets vertelen ik heb ander verhaal ik wacht van jullie ik woon en zeeland gemeente hulst kom dan ik heb heel mooie heel leuk en heel veel met trane verhal als je jullie vel..groetjes mij