Het begin van het begin. Week 1.

Ergens in centraal Anatolië met ons hoofd in de bruinkooldamp op een kamer waar de temperatuur hoog genoeg is om het predicaat "sauna" te dragen, is er tijd om de zaken van de afgelopen week op een rijtje te zetten.

De reis begon eigenlijk een maand of twee geleden met een intensieve voorbereiding waarin o.a. de motoren Afrika-klaar gemaakt werden, de route werd gepland (de Oost of toch de West?), camping-gear en sateliet telefoon werd aangeschaft en sleutel- en off-road skills werden aangescherpt (Peter Meijer en Theo Koops bedankt!). Hierover later wellicht meer.

Het reis zelf begon met een mooie start onder de Dom. Iedereen die de moeite had genomen om ons uit te zwaaien willen we bij dezen nog heel hartelijk danken! Het eufore gevoel om aan een tocht van een slordige twintigduizend was groot. Na nog een korte tussen stop in Nijmegen voor een kop koffie en een boterham bij mijn ouders, waren we ECHT begonnen.
Ons plan was om de winter zo snel mogelijk achter ons te laten en zo spoedig mogelijk in warmere oorden te komen. Als Michelin mannetje gepakt in een thermo-ondergoed, lange broek, trui, motorpak met binnenvoering, col, regen-overal, hoge motorlaarzen met ski-sokken, handschoenen en bots-muts met Ipod aansluiting konden we sneeuw en kou van Duitsland, Oosterijk, Servië en Bulgarije redelijk (de) baas. De temperaturen schommelden tussen de 0 en 5 graden wat maakte dat we deze landen eigenlijk slechts vanaf de snelweg hebben gezien. We hebben de respectievelijke tussenstoppen in Frankfurt, Wenen, Novi Sad (Servië), Sofia (Bulgaije) met name gebruikt om te slapen en te eten. De stop van drie dagen in Istanbul was derhalve een mooie stop om even bij te komen van de 2800km snelweg, te genieten van het aangename weer, het bruisende stadsleven en de indrukwekkende eeuwenoude bouwsels als de Aya Sofia, de Blauwe Moskee en het Top Kapi paleis.
Onderweg hebben we ook ons hoofd gebroken over het feit hoe we in vredesnaam Egypte in moesten komen; de route over Libië is enkele dagen voor vertrek gecanceld vanwege het feit dat de gevechten weer waren opgelaaid en visa niet meer werden uitgegeven, en het verhaal Syrië lijkt nu ook een dood spoor. Gisteren zijn we namelijk bij de streng bewaakt consul in Istanbul langs geweest die ons, staande onder het portret van president Assad, vertelde dat de grens vanwege "onderhoudswerkzaamheden" gesloten was. Hij zou zijn uiterste best doen om ons nog Syrië binnen te laten maar vandaag kregen we helaas nul op ons rekest.
Een ander mooi consulaat verhaal is overigens dat Martijn er in het niemandsland tussen Bulgarije en Turkije achterkwam dat hij de tenaamstelling van zijn motor was vergeten. Hier heeft hij zich weten uit te bluffen door te vertellen dat dit papiertje bij oudere motoren in Nederland nooit werd gegeven. Hiermee nam de jonge douane beambte genoegen. We hebben de papieren gisteren opgehaald bij de
Nederlands consul (Floor bedankt!)
Maar even terug naar het route vraagstuk. Het plan is nu om naar Cyprus te gaan en hopelijk gaat er vanaf het Griekse gedeelte een boot naar danwel Israël danwel Egypte. Helaas staat geen van deze opties op het wereld wijde web. We zullen het zien.

Of we überhaupt Afrika wel inkomen en of een baard eigelijk niet ongelofelijk jeukt kun je de volgende keer lezen op deze site!